MAA Saradanka Amruta Katha ମା ସାରଦାଙ୍କ ଅମୃତ କଥା

Description

ତାଙ୍କ କଥା, ତାଙ୍କରି କଥାରେ
•

ଯିଏ ଆସିଛି, ଯିଏ ଆସିନି, ଯିଏ ଆସିବ…. ଏହି ସବୁ ସନ୍ତାନଙ୍କୁ ମୋ’ର ସ୍ନେହ ଆଶିଷ ଜଣେଇଦିଅ— ମୋ’ର ଏ ଆଶିଷ ସବୁରୀ ପାଇଁ, ସବୁ ସମୟରେ ।
ମଣିଷ ନିଜେ ନିଜର କର୍ମଫଳ ଭୋଗ କରେ । ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟକୁ ଦୋଷ ନ ଦେଇ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବାକୁ ହେବ, ତାଙ୍କରି କୃପା ଉପରେ ନିର୍ଭରକରି ଧିରସ୍ଥିର ଭାବରେ, ସବୁ ଅବସ୍ଥାରେ ସହ୍ୟ କରିବା ହିଁ ଏକାନ୍ତ ପ୍ରୟୋଜନ ।
ସହିବା ଗୁଣଟି ପୃଥିବୀ ପରି ହେବା ଦରକାର । ପୃଥିବୀ ଉପରେ କେତେ କ’ଣ ଅତ୍ୟାଚାର ହୋଇଚାଲିଛି, ଅବାଧରେ ସବୁ ସହୁଛି; ମଣିଷ ମଧ୍ୟ ସେମିତି ସହ୍ୟ କରିବା ଦରକାର ।
ମଣିଷର ମନରେ ଦୁଃଖ ବା କଷ୍ଟ ହେଲା ପରିକା କଥା କ’ଣ କୁହାଯାଏ? କଥାଟି ସତ ହେଲେ ସୁଦ୍ଧା ଅପ୍ରିୟ, ସେମିତି କହିବ ନାହିଁ । ଶେଷକୁ ନିଜର ସ୍ୱଭାବ ସେହିପରି ହୋଇଯାଏ । ମଣିଷର ଚକ୍ଷୁ ଲଜ୍ଜା ଭାଙ୍ଗିଗଲେ, ଆଉ ମୁହଁରେ କିଛି ଅଟକି ରହେନାହିଁ । “ଅପ୍ରିୟ ବଚନ ସତ୍ୟ କଦାପି ନକୁହ ।”
ସବୁବେଳେ ଇଷ୍ଟ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲେ ଅନିଷ୍ଟ ଆସିବ କୁଆଡ଼ୁ?
ଖରାପ କାମ କରିବାକୁ ମନ ସବୁବେଳେ ଦୌଡ଼େ । ଭଲ କାମ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ମନ ପଛକୁ ଟାଣି ହୋଇ ରହେ । ଭଲ କାମ କରିବାକୁ ଗଲେ ଖୁବ୍ ଆନ୍ତରିକତା ଓ ଜିଦ୍ଦି ଦରକାର ।
ମନ ସ୍ଥିରକରି ଥରୁଟିଏ ଡାକିଲେ ଲକ୍ଷେ ଜପର କାମ ଦିଏ । ନଚେତ୍ ଜପ ଚାଲିଛି କିନ୍ତୁ ମନ ଆଉ କୁଆଡ଼େ ବୁଲୁଛି; ସେଥିରେ ଫଳ କ’ଣ? ଦୃଢ଼ ଏକନିଷ୍ଠ ମନ ଦରକାର । ତେବେ ଯାଇ ତାଙ୍କର କୃପା ହେବ ।
“ମୁଁ ସତ୍‌ର ମା’, ଅସତ୍‌ର ମା ।”